Norsk kvinnesaksforening har ei gammal, stolt historie, men foreininga stør no ideologien om at det eksisterer meir enn to biologiske kjønn og at kjønn er «flytande». Ei tru som ikkje har hald i røyndom og vitskap.
Det er eit år sidan eg skreiv til Norsk kvinnesaksforening med spørsmål om haldningane deira til denne ideologien.
Eg har ikkje fått svar. Men på Twitter ynskjer foreininga «alle kjønn» velkomen.
«Ikke alle identifiserer seg med kvinne/mann», skriv dei, og fortsett: Og «å ekskludere noen fordi de angivelig ikke er ‘ekte kvinner’ har aldri vært en del av NKFs politikk og er veldig fjernt fra NKFs grunnverdier.»
Dette høyrest tilforlateleg ut, men å akseptere biologiske menn som kvinner – «transkvinner er kvinner», som propagandaen seier – reiser ei rad problem for biologiske kvinner. Noko kvinnerørsla burde ta tak i om dei tok oppgåva si alvorleg.
Såkalla «vanlege menneske» tek ikkje den verdsfjerne ideologien om flytande kjønn seriøst, men kvinnerørsla burde lese skrifta på veggen. Særleg når det no er godt kjent kva for skade teorien har vore årsak til i heile den vestlege verda. Hardt tilkjempa rettar for kvinner er truga. Tusenvis av unge kroppar er øydelagde, sameleis tryggleiken for kvinner i offentlege rom.
Etter at Noreg i 2016 fekk verdas mest radikale lov om juridisk kjønn, kan ein no sjølv definere seg som det kjønnet ein «kjenner» seg som og få dette offentleg sanksjonert. Dette utan medisinsk utgreiing eller behandling. Om eg var på symjehallen med det vesle barnebarnet mitt og det kom inn ein vaksen mann som ikkje ville gå ut av garderoben av di han definerte seg som kvinne, kva meiner kvinnerørsla eg skulle gjere der eg stod med den vesle jenta?
Liknande situasjonar har det alt vore i Noreg. Er det ikkje ei viktig kvinnesak at jenter og kvinner skal ha rett til eigne, trygge rom?
I fleire land har sjølvidentifisering gjort at seksualforbrytarar er overførte til kvinnefengsel og der gjort nye brotsverk. Kva meiner Norsk kvinnesaksforening eller andre kvinneorganisasjonar om slike problem? Skal dei svakaste ofrast for ein luftig ideologi?
Historisk sett har kvinner fått drive idrett i utruleg kort tid og motstanden har vore sterk. No skal dei brått konkurrere med menn og alt ein har kjempa fram fell i grus. Eg er rimeleg sikker på at Gina Krog, som var fjellklatrar og initiativtakar til Norsk kvinnesaksforening, ikkje ville godteke dette.
Eg kan også vanskeleg tenkje meg at ho ville gått med på at kvinner skal bli kalla «personar med livmor» eller «fødeperson» av di ordet «kvinne» visstnok skal vere ekskluderande for eit forsvinnande lite mindretal av menn. Burde ikkje Norsk kvinnesaksforening då endre namn til Norsk personsakforening?
Det aller verste er likevel det som skjer med tusenvis av unge jenter som meiner dei er fødde i «feil» kropp. Berre dei hjarteskjerande historiene om dei som har operert bort bryst eller andre kroppsdelar og som angrar seg, burde vere nok til å få vaksne menneske med ansvarskjensle til å reagere.
Kjønnsdysfori er ei reell diagnose, men auken mellom unge menneske, særleg jenter, med ynskje om kjønnsskifte, har ikkje samanheng med dette.
Den amerikanske legen og forskaren Lisa Littmann, kallar det «craze», ein kollektiv galskap. I boka «Material Girls» skriv Kathleen Stock, som forresten akkurat er mobba frå stillinga si ved universitetet i Sussex for motstand mot den nye ideologien, at frå 2009 til 2019 auka talet på jenter som ville skifte kjønn ved Tavistock-klinikken i Storbritannia frå 32 til 1.740!
Eg har arbeidd med kvinnehistorie mest heile livet. Aldri før har kvinner stått overfor ein trussel om at vårt biologiske kjønn skal viskast ut og at sjølve ordet «kvinne» vert sett på som diskriminerande. Ein skulle tru at eit slikt trugsmål ville setje kvinneorganisasjonane i opprør. Kvifor skjer det ikkje?
